Po raz pierwszy w całym Kościele powszechnym 26 stycznia 2020 r. będziemy obchodzili Niedzielę Słowa Bożego. Ustanowił ją papież Franciszek Listem apostolskim w formie motu proprio „Aperuitillis” wydanym 30 września 2019 r.

„Ustanawiam zatem – pisze Ojciec Święty Franciszek – trzecią niedzielę zwykłą w ciągu roku jako poświęconą celebracji, refleksji oraz krzewieniu słowa Bożego (…) Celebrowanie Niedzieli Słowa Bożego wyraża charakter ekumeniczny, ponieważ Pismo Święte wskazuje tym, którzy się w nie wsłuchują, drogę do przebycia, aby dojść do trwalej i autentycznej jedności” (AI 3).

W rozpoczętym Roku Eucharystii, 100-lecia urodzin św. Jana Pawła II i bliskiej beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia nie powinniśmy zapominać, że podstawą wszelkiej autentycznej i żywej duchowości chrześcijańskiej jest słowo Boże, głoszone, przyjęte, celebrowane i rozważane w Kościele (Verbum Domini 121). Św. Jan Paweł II przypominał: „Pismo Święte jest czystym i trwałym źródłem życia duchowego oraz najwyższą regułą jego wiary. W życiu człowieka wierzącego jest ono niczym orzeźwiająca woda i krzepiący pokarm. Dlatego zachęcam wszystkich, by jak najbliżej i jak najczęściej obcowali ze Słowem Bożym, otwierali się na jego działanie, na jego uzdrawiająca i stwórczą moc” (Anioł Pański, 20 lipca 1997 r.).

Papież Franciszek w Aperuitillis dodaje: „Relacja pomiędzy Zmartwychwstałym, wspólnotą wierzących oraz Pismem Świętym jest ekstremalnie życiodajna dla naszej tożsamości. Bez Pana, który nas wprowadza, niemożliwe jest zrozumienie głębokości Pisma Świętego. To działa również w drugą stronę: bez Pisma Świętego wydarzenia z Misji Jezusa oraz Jego Kościoła w świecie są niemożliwe do odczytania. Słusznie św. Hieronim mógł napisać: «Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa»” (AI 1).

Papież Franciszek apeluje, by Dzień poświęcony Biblii „nie odbywał się tylko «raz w roku», ale w każdym dniu roku, ponieważ musimy pilnie stać się bliscy Pismu Świętemu oraz Jezusowi Zmartwychwstałemu, który nigdy nie przestaje dzielić się Słowem i Chlebem we wspólnocie wierzących. W tym celu musimy wejść w bliską relację z Pismem Świętym, w przeciwnym razie nasze serce pozostanie zimne, a oczy zamknięte, dotknięte niezliczonymi formami ślepoty” (AI 8).

Wsłuchajmy się jeszcze raz w słowa Listu Biblijnego papieża Franciszka:  „Jezus Chrystus puka do naszych drzwi przez Pismo Święte; jeśli słuchamy i otwieramy drzwi umysłu i serca, wchodzi On w nasze życie i z nami zostaje (AI 8). Na drodze przyjmowania Słowa Bożego towarzyszy nam Matka Pana, uznana za błogosławioną, ponieważ uwierzyła w spełnienie tego, co Pan Jej powiedział (por. Łk 1, 45 – AI 15). Niech Niedziela poświęcona Słowu sprawi, aby w Ludzie Bożym wzrosła religijna i bliska znajomość Pisma Świętego, jak święty autor nauczał już w dawnych czasach: «Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić» (Pwt 30, 14)”.

Pod hasłem „Życzliwymi bądźmy”, zaczerpniętym z Dziejów Apostolskich (Dz 28,2), w dniach od 18 do 25 stycznia obchodzony jest na całym świecie – także w Polsce – Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Wierni różnych Kościołów chrześcijańskich spotykają się na ekumenicznych nabożeństwach, modlitwach, konferencjach, koncertach i innych wydarzeniach.

W całej Polsce w tym czasie odbywają się nabożeństwa oraz spotkania o charakterze ekumenicznym, z udziałem przedstawicieli różnych wyznań chrześcijańskich obecnych w naszym kraju. 

– Jedności chrześcijan potrzebuje nie tylko Kościół Chrystusowy, lecz cały współczesny świat – podkreśla w rozmowie z KAI bp Krzysztof Nitkiewicz, przewodniczący Rady KEP ds. Ekumenizmu. Jego zdaniem brakuje świadomości ekumenicznej, a jej wzmacnianie jest zadaniem całego Kościoła, w tym świeckich. Przestrzega jednocześnie, by w dialogu ekumenicznym unikać dróg na skróty i uprawiania ekumenizmu na pokaz.

– Musimy więc usunąć uprzedzenie i prosić Chrystusa, aby ukazał nam swoje światło i swoją drogę, którą mamy wspólnie podążać – dodaje bp Nitkiewicz. – Bo naszym zadaniem jest podążanie razem drogami zbawienia ze świadomością, że pod opieką Chrystusa nie zginiemy. Nie trzeba się bać, że różnice, które są między nami stanowią mur, którego nie da się usunąć. Wszystko można pokonać!

W tym roku podczas obchodów Tygodnia Ekumenicznego świętowana będzie 20. rocznica podpisania wspólnej deklaracji o wzajemnym uznaniu chrztu przez Kościoły zrzeszone w Polskiej Radzie Ekumenicznej  i Kościół rzymskokatolicki.

W świetle statystyk GUS katolicyzm wyznaje – 86,9% obywateli polskich. Kościół rzymskokatolicki skupia – 86,7%, Polaków, Kościół greckokatolicki – 0,14%, a Kościoły starokatolickie – 0,12%. Prawosławie wyznaje – 1,31% obywateli RP, a protestantyzm – 0,38%. Głównie są to luteranie i ewangelicy reformowani – 0,18%, zielonoświątkowcy – 0,09%, ewangelikalni chrześcijanie – 0,07%, adwentyści i inne grupy – 0,04%.

25 stycznia każdego roku Kościół obchodzi Święto Nawrócenia Św. Pawła Apostoła. Szaweł (tak brzmiało jego imię przed nawróceniem) urodził się w Tarsie w Cylicji (obecnie Turcja) około 5-10 roku po Chrystusie. Pochodził z żydowskiej rodziny silnie przywiązanej do tradycji. Byli niewolnikami, którzy zostali wyzwoleni. Szaweł odziedziczył po nich obywatelstwo rzymskie. Uczył się rzemiosła – tkania płótna namiotowego. Później przybył do Jerozolimy, aby studiować Torę. Był uczniem Gamaliela (Dz 22, 3). Gorliwość w strzeżeniu tradycji religijnej sprawiła, że mając około 25 lat stał się zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Około 35 roku z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku (Dz 9, 1n; Ga 1, 15-16), aby tam ścigać chrześcijan. Jak podają Dzieje Apostolskie, u bram miasta „olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» – «Kto jesteś, Panie?» – powiedział. A On: «Jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić» (Dz 9, 3-6).
Po tym nagłym, niespodziewanym i cudownym nawróceniu przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł.
Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże:

• pierwszą – w latach 44-49: Cypr-Galacja, razem z Barnabą i Markiem;
• drugą w latach 50-53: Filippi-Tesaloniki-Berea-Achaia-Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem;
• trzecią w latach 53-58: Efez-Macedonia-Korynt-Jerozolima.

Św. Paweł, nazywany Apostołem Narodów, jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu.
W Palestynie Paweł został aresztowany i był przesłuchiwany przez prokuratorów Feliksa i Festusa. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. Gdy odwołał się do cesarza, został deportowany drogą morską do Rzymu. Dwa lata przebywał w więzieniu o dość łagodnym regulaminie. Uwolniony, udał się do Efezu, Hiszpanii (prawdopodobnie; jak podaje Klemens, „dotarł do kresu Zachodu”, a tak określano tereny Półwyspu Iberyjskiego) i na Kretę. W Efezie albo w Troadzie aresztowano go po raz drugi (64 r.). W Rzymie oczekiwał na zakończenie procesu oraz wyrok.
Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku co św. Piotr Apostoł (67 r.). W Rzymie w IV wieku szczątki Pawła Apostoła złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami.

Tajemnicze nawrócenie Pawła przypomina nam, że Chrystus szuka nas i pragnie, abyśmy zrezygnowali z własnych zabezpieczeń i pozwolili się całkowicie poprowadzić Bogu. Każdy z nas powinien odszukać w swoim życiu podobnej chwili nawrócenia, kiedy Bóg był dla nas tak wyraźny i oczywisty, że poszliśmy za Nim.

(brewiarz.pl, niedzela.pl)

Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, którą Kościół katolicki obchodzi 8 grudnia, jest dniem odpustu w naszej parafii. Prawda wiary o Niepokalanym Poczęciu Maryi jest określona przez dogmatyczne nauczanie Kościoła. Mówi ono, że Maryja poczęta i urodzona tak, jak każdy inny człowiek od chwili swego poczęcia, jeszcze przed narodzeniem, była obdarzona pełnią łaski.

Ta prawda wiary jest pośrednio objawiona w Piśmie Świętym. Anioł w chwili zwiastowania powiedział do Maryi: ?Bądź pozdrowiona, pełna łaski? (Łk 1, 28). Bóg przygotował Ją na Matkę Syna Bożego, który nie mógł mieć matki obarczonej skutkami grzechu pierworodnego, nieposiadającej łaski w duszy. Obdarował Ją pełnią swych łask w chwili poczęcia. Została już wtedy odkupiona w sposób wyjątkowy, wznioślejszy niż inni ludzie.

Wiara w Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny była obecna w Kościele od najdawniejszych czasów, choć niesformułowana wyraźnie. Król Polski Zygmunt Stary, gdy Polska przeżywała swój złoty wiek i liczono się z nią w Europie, prosił Stolicę Apostolską o przyspieszenie ogłoszenia tego dogmatu. Wtedy ówczesny papież Urban VIII tak odpisał polskiemu królowi: ?Światło Ducha Świętego, które jedynie może wyjaśnić tę prawdę, tajemnicę ludowi – jeszcze nie zabłysło w naszych umysłach?.

Po trzech wiekach od prośby polskiego króla, papież Pius IX 8 grudnia 1854 r. ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Oto jego treść: ?Najświętsza Maryja Dziewica od pierwszej chwili swego poczęcia, przez łaskę i szczególny przywilej Boga Wszechmogącego, na mocy przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, została zachowana nienaruszona od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego?.

Wszyscy znamy wydarzenia z Lourdes. Matka Boża objawiła się tam ubogiej dziewczynce Bernadecie Soubiroux. Zanim Bernadeta stała się wizjonerką, powiernicą i posłanniczką Niepokalanej, otrzymała łaskę głębokiej wiary i prawdziwej świętości. Posiadała głębokie wyczucie Boga i zdolność znoszenia przeciwności i cierpień.
Był 1858 r., zaledwie 4 lata po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu  Maryja przyszła z nieba, aby niejako potwierdzić treść tego dogmatu. Podczas objawień Bernadeta, widząc niezwykłą Postać, zapytała: ?Kim jesteś piękna Pani??. Usłyszała odpowiedź: ?Jam jest Niepokalane Poczęcie?. Słowo ?niepokalana? oznacza bezgrzeszność, świętość oraz piękno. Gdzie jest Bóg, tam jest piękno. I gdzie jest piękno, tam jest Bóg, który to piękno stworzył.

Uroczystość Niepokalanego Poczęcia obchodzi Kościół w Adwencie, przed Bożym Narodzeniem. Chce nam przez to pokazać, jak czysta i piękna była ta, która dała światu zbawienie. Kościół chce nas zachęcić do prostowania drogi życia dla Pana i dbałości o czystość swego serca i duszy, aby wzrastała nasza przyjaźń z Bogiem.

(niedziela.pl)

8 grudnia br. podczas uroczystej sumy odpustowej dzieci przygotowujące się w naszej parafii do I Komunii św. otrzymają medaliki. Dla każdego dziecka będzie to najsłynniejszy medalik świata, przedstawiony przez Matkę Bożą św. Katarzynie Labouré 27 listopada 1830 roku. Matka Boża zlecając wybicie medalu dała obietnicę, że ?Wszystkie osoby, które go nosić będą na szyi, otrzymają wielkie łaski. Łaski będą obfite dla tych, którzy nosić go będą z ufnością?.

Medalik przedstawia scenę objawioną św. Katarzynie: Matkę Bożą Niepokalanie Poczętą, stojącą na kuli ziemskiej i depczącej węża, a wokół niej napis ?O Maryjo bez grzechu poczęta módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy?. Druga scena (zawarta na rewersie medalika) przedstawiała literę ?M? z małym krzyżem umieszczonym powyżej, a na dole dwa Serca: Najświętsze Serce Pana Jezusa z koroną cierniową i Matki Najświętszej, przebite mieczem.

Do gorliwych propagatorów medalika należał św. Maksymilian Maria Kolbe, zamęczony w Oświęcimiu kapłan, założyciel ?Rycerstwa Niepokalanej?. Rozdawał on medaliki wierzącym, jak i niewierzącym zalecając wszystkim podobną praktykę: ?Jej medalik rozdawać, gdzie się tylko da: i dzieciom, by zawsze go na szyi nosiły i starszym, i młodzieży zwłaszcza, by pod jej opieką miała dosyć sił do odparcia tylu pokus i zasadzek czyhających na nią w naszych czasach. A już tym, co do kościoła nie zaglądają, do spowiedzi boja się przyjść, z praktyk religijnych szydzą, z prawd wiary się śmieją, zagrzęźli w błoto moralne albo poza Kościołem w herezji przebywają ? o, tym, to już koniecznie medalik Niepokalanej ofiarować i prosić, by zechcieli go nosić, a tym czasem gorąco Niepokalaną błagać o ich nawrócenie. Wielu nawet wtedy radę znajduje, gdy kto nie chce w żaden sposób przyjąć medalika. Ot wszywają go po kryjomu do ubrania i modlą się, a Niepokalana prędzej czy później okazuje, co potrafi? Dużo jest zła na świecie, ale pamiętajmy, że Niepokalana potężniejsza i Ona zetrze głowę węża piekielnego?.

Medalik jest sakramentalium, czyli znakiem świętym niosącym skutki duchowe poprzez modlitwę,który ?przygotowuje do przyjęcia głównego skutku sakramentów i uświęca różne okoliczności życia? (KKK 1667). Na całym świecie medalik św. Katarzyny zwany jest ?cudownym?, gdyż przyczynił się do wielu nawróceń i uzdrowień oraz jest dowodem szczególnej opieki Maryi.

Pierwszą Niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny i duszpasterski, który będziemy przeżywać pod hasłem „Wielka tajemnica wiary”, wpatrując się w tajemnicę Eucharystii. Dlatego też Metropolita Przemyski ks. abp Adam Szal w liście pasterskim u progu nowego roku Kościelnego apeluje o świadome i głębokie przeżywanie każdej Mszy świętej. Zwraca również uwagę na potrzebę wynagradzania Bogu za profanacje Najświętszego Sakramentu, ?do których dochodzi w atmosferze braku szacunku wobec tajemnic wiary katolickiej?. 

Abp Szal wyjaśnia, że nowy, trzyletni program duszpasterski przewidziany na lata 2019 – 2022 będzie poświęcony Eucharystii rozumianej kolejno jako tajemnica wyznawana, celebrowana i przeżywana. Będzie on nosił wspólne hasło: ?Eucharystia daje życie?.

W pierwszym roku przezywaniu tego programu w Archidiecezji Przemyskiej będzie patronował przemyski kapłan bł. ks. Jan Wojciech Balicki. Patronem kolejnego roku będzie przemyski biskup św. Józef Sebastian Pelczar, a trzeciego bł. ks. Bronisław Markiewicz ? pochodzący z diecezji przemyskiej założyciel zgromadzeń michalickich. Wszyscy oni charakteryzowali się szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu.

?Dbajmy o świadome i głębokie przeżywanie każdej Mszy świętej. Zgłębiajmy tajemnicę Eucharystii na kolanach podczas częstych adoracji Najświętszego Sakramentu? ? apeluje do duchownych i świeckich Metropolita Przemyski.

Hierarcha podkreśla, że Eucharystia to ?niezwykły dar powierzony nam przez Zbawiciela?. ?Każda Msza św. jest żywym wspomnieniem ? uobecnieniem wydarzeń z życia Jezusa, szczególnie tych z Wieczernika, Kalwarii, poranka Zmartwychwstania oraz Zesłania Ducha Świętego. Eucharystia jest także ofiarą, którą Chrystus przekazał Kościołowi. Ofiara ta trwa i wciąż się uobecnia? ? pisze Pasterz naszej Archidiecezji.

Abp Szal wskazuje, aby dla dzieci i młodzieży, na początku ich życia religijnego, pierwszymi nauczycielami i świadkami Eucharystii byli rodzice i dziadkowie, którzy ?w sposób sobie właściwy potrafią zwrócić uwagę na obecność Boga w Najświętszym Sakramencie?.

Metropolita przemyski prosi też, aby szczerze przepraszać Boga za niegodne i świętokradcze przyjmowanie Komunii świętej, a także za profanacje Najświętszego Sakramentu.