Od najbliższej niedzieli nie będzie już obowiązywać limit 1 osoby na 10 m² podczas sprawowanych liturgii w kościołach, ale nadal konieczne będzie noszenie maseczek ochronnych. Rząd ogłosił zasady kolejnego etapu znoszenia obostrzeń związanych z epidemią koronawirusa.

Zniesienie najbliższych obostrzeń nastąpi w różnych terminach. Od soboty 30 maja  zmieni się zasada dotycząca noszenia maseczek w przestrzeni publicznej, nie będzie to już obowiązkowe. Jeżeli jednak osoby idą blisko siebie, to dalej zalecane jest zakrywanie ust i nosa. Dotyczy to ulic i miejsc takich jak restauracje.

W sklepach, kinach i kościołach maseczki wciąż będą obowiązkowe. Od niedzieli 31 maja w świątyniach nie będą obowiązywały ponadto limity 1 osoby na 10 m².

Rząd przywraca ponadto prawo do publicznego gromadzenia się, na razie w limicie do 150 osób i z zachowaniem odległości. Od 6 czerwca otwarte zostaną kina, teatry i filharmonie oraz obiekty sportowe, a także solaria czy salony masażu. Nadal zamknięte będą dyskoteki i kluby.

Minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński poinformował z kolei o dalszym otwieraniu placówek kultury. Ponadto będą mogły być organizowane koncerty plenerowe do 150 uczestników.

Zdaniem ministra zdrowia, w większości regionów sytuacja epidemiczna jest opanowana. – Jeszcze trzy województwa w Polsce nie osiągnęły tendencji spadkowej: województwo śląskie, łódzkie i wielkopolskie – stwierdził.

Taka sytuacja, jego zdaniem, nie oznacza jednak końca epidemii. – Ona jest, na pewno ona będzie się pojawiać, będą ogniska. Dlatego potrzebny jest dystans społeczny, a jeżeli nie możemy go zachowywać, to [konieczna jest] maseczka – wskazał minister zdrowia.

(ekai)

Serdecznie zachęcamy do licznego uczestnictwa w Eucharystii oraz nabożeństwach odbywających się w naszym kościele!

W czwartek, 28 maja przypada 39. rocznica śmierci Sługi Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Z tej okazji warto przypomnieć sobie dokonania i różne aspekty nauczania Prymasa Tysiąclecia.

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w Zuzeli nad Bugiem, w zaborze rosyjskim, na granicy Mazowsza i Podlasia. Był dzieckiem Stanisława (1876-1970) i Julianny (1877-1910) z domu Karp. Jego ojciec nie posiadał gospodarstwa, lecz był organistą. Przyszły kardynał wychowywał się na historycznym pograniczu Korony i Litwy. Mama była czcicielką Matki Bożej Ostrobramskiej a ojciec Częstochowskiej. W domu silnie kultywowano tradycje patriotyczne. Wyniesiona ze środowiska rodzinnego religijność była prosta ale zarazem pogłębiona, z silną nutą maryjną. Ta właśnie nuta uległa wzmocnieniu po śmierci Matki, która zmarła 31 października 1910 r. (Stefan miał wtedy 9 lat).

Stefan Wyszyński wychował się w licznej rodzinie, gdyż jego ojciec wszedł w drugi związek małżeński. Miał dobre relacje ze swoim przyrodnim rodzeństwem. Doskonały kontakt miał z ojcem, który przekazywał mu tradycje patriotyczne. Wraz z nim uczestniczył m. in. w nielegalnym odnawianiu mogił powstańców styczniowych. Jako kilkulatek został ministrantem.

W 1912 r. Stefan zdał egzaminy i rozpoczął naukę w Warszawie w prywatnym gimnazjum Wojciecha Górskiego z polskim językiem wykładowym. Od września 1915 r. z powodu frontu niemiecko-rosyjskiego, oddzielającego drogę do Warszawy, kontynuował naukę w Łomży w Męskiej Szkole Handlowej im. Piotra Skargi. Podczas nauki w Łomży wstąpił do powstającego wówczas harcerstwa. Należał do środowiska skautowego, które zainicjował w Łomży ks. Kazimierz Lutosławski, jedna z bardziej wybitnych postaci Kościoła warszawskiego, twórca Krzyża Harcerskiego, a po uzyskaniu niepodległości poseł z ramienia Narodowej Demokracji.

Powołanie kapłańskie

Kiedy Stefan zdecydował się na kapłaństwo, wybrał nie diecezjalne seminarium w Płocku, lecz ambitniej – seminarium we Włocławku, które miało opinie jednego z najlepszych na ziemiach polskich. Był człowiekiem słabego zdrowia. Miał chore płuca, a kiedy kończył seminarium, wątpiono, czy warto go wyświęcać. Został wyświęcony indywidualnie na mocy specjalnej decyzji biskupa 3 sierpnia 1924 r. w katedrze we Włocławku przez bp. Wojciecha Owczarka. Mszę prymicyjną odprawił 5 sierpnia 1924 r. na Jasnej Górze, by, jak pisał, „mieć Matkę, która nie umiera”.

Czytaj dalej →

18 maja upłynie 100 lat od urodzin papieża Jana Pawła II w małym polskim mieście Wadowice.

Polska, którą trzy sąsiednie mocarstwa – Prusy, Rosja i Austria – podzieliły między siebie i okupowały przez ponad sto lat, po pierwszej wojnie światowej odzyskała niepodległość. Było to wydarzenie budzące wielkie nadzieje, ale domagające się także wielkich wysiłków, ponieważ organizujące się na nowo państwo ciągle odczuwało nacisk obydwu mocarstw – Niemiec i Rosji. W tej sytuacji opresji, ale przede wszystkim nadziei, wzrastał młody Karol Wojtyła, który niestety bardzo wcześnie stracił swą matkę, brata, a na koniec także ojca, któremu zawdzięczał swoją głęboką i gorącą pobożność. Młodego Karola pociągały szczególnie literatura i teatr, dlatego po uzyskaniu matury zaczął najpierw studiować te dwa przedmioty.

Aby uchronić się przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec, jesienią roku 1940 zaczął pracę jako robotnik fizyczny w kamieniołomie, związanym z fabryką chemiczną Solvay. Jesienią roku 1942 podjął ostateczną decyzję wstąpienia do krakowskiego Seminarium Duchownego, które arcybiskup Krakowa Sapieha potajemnie zorganizował w swej rezydencji. Już jako fabryczny pracownik rozpoczął z pomocą starych książek studiowanie teologii, tak że 1 listopada 1946 mógł otrzymać święcenia kapłańskie. Teologii uczył się jednak nie tylko z książek, ale także poprzez doświadczenie konkretnej ciężkiej sytuacji, w której znajdował się on sam i jego kraj. Jest to poniekąd charakterystyczne dla całego jego życia i działalności. Studiuje książki, ale zawarte w nich pytania stają się treścią, którą przeżywa i której dogłębnie doświadcza. Tak też dla niego jako młodego biskupa – od 1958 roku biskupa pomocniczego, a od 1964 roku arcybiskupa Krakowa – Sobór Watykański II stanowi szkołę całego jego życia i pracy. Pojawiające się doniosłe pytania, przede wszystkim wiążące się z tak zwanym Schematem XIII – późniejszą Konstytucją „Gaudium et spes” – były jego osobistymi pytaniami. Wypracowane na soborze odpowiedzi wskazały mu drogę jego pracy jako biskupa, a później jako papieża.

Czytaj dalej →

W poniedziałek 18 maja 2020 roku, będziemy obchodzić setną rocznicę urodzin św. Jana Pawła II. Ze względu na panujące warunki, nie będzie możliwe zorganizowanie wielu uroczystości, które miały uświetnić tę niezwykłą rocznicę. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, aby świętowanie przenieść do przestrzeni internetowej.

Jedną z propozycji uroczystego świętowania jest „Domówka u Jana Pawła II”. To inicjatywa młodych naszej archidiecezji. Rozpoczęcie w piątek, 15 maja. Domówka potrwa 4 dni z finałem w dniu urodzin świętego papieża. Całość obchodów odbędzie się online, a na uczestników czeka wiele propozycji, nie tylko duchowych. Więcej informacji i plan obchodów można znaleźć na stronie internetowej: www.przemyska.pl oraz na profilach społecznościowych Radia FARA

Zachęcamy uczniów naszej szkoły do wzięcia udziału w konkursie plastycznym. Niech to będzie z naszej strony forma uczczenia zbliżającej się setnej rocznicy urodzin Papieża – Polaka. Wszelkie informacje dotyczące konkursu są dostępne na plakacie. Powodzenia!

Od maja do października 1917 roku – gdy toczyła się pierwsza wojna światowa, kiedy w Portugalii sprawował rządy antykościelny reżim, a w Rosji zaczynała szaleć rewolucja – na obrzeżach miasteczka Fatima, w miejscu zwanym Cova da Iria, Matka Boża ukazywała się trojgu wiejskim dzieciom. Byli to Łucja dos Santos (10 lat), Hiacynta Marto (7 lat) i Franciszek Marto (9 lat). Pochodzili z podfatimskiej wioski Aljustrel, której mieszkańcy trudnili się hodowlą owiec i uprawą winorośli.

Wcześniej, zanim pastuszkom objawi się Matka Boża, przez ponad rok, od marca 1916 roku, przygotowuje ich na to Anioł. Na wzgórzu Loca do Cabeco dzieci odmawiają różaniec i zaczynają zabawę. Raptem, gdy słyszą silny podmuch wiatru widzą przed sobą młodzieńca. Przybysz mówi: Nie bójcie się, jestem Aniołem Pokoju, módlcie się razem ze mną”. Następnie uczy ich jak mają się modlić, słowami: „O mój Boże, wierzę w Ciebie, uwielbiam Cię, ufam Tobie i kocham Cię. Proszę, byś przebaczył tym, którzy nie wierzą, Ciebie nie uwielbiają, nie ufają Tobie i nie kochają Ciebie”. Nakazuje im modlić się w ten sposób, zapewniając, że serca Jezusa i Maryi słuchają uważnie ich słów i próśb. Anioł w kolejnych miesiącach objawiał się im kilkakrotnie, zachęcając także do umartwień, które byłyby zadośćuczynieniem za grzechy ludzi. Wyjaśnia, że „w ten sposób ściągniecie pokój na waszą ojczyznę”. Wyjaśnia, że jest on Aniołem Stróżem Portugalii. Pewnego dnia udziela im Eucharystii, a dzieci, podczas ekstazy eucharystycznej – jak później wspomina s. Łucja – doświadczają realnej obecności Chrystusa pod postaciami chleba i wina.

Wreszcie, nadchodzi 13 maja 1917 r. dzień, który otwiera sześć spotkań dzieci z Maryją, zakończonych „cudem słońca” w dniu 13 października. Troje dzieci wypasając owce w Cova da Iria spotykają „Jasną Panią”. Otrzymują od Niej orędzie, którego w wielu fragmentach nie rozumieją, zachowując dla siebie. Siostra Łucja będzie je ujawniać stopniowo po latach, a o upublicznieniu najbardziej strzeżonej „Trzeciej tajemnicy fatimskiej” zadecyduje św. Jan Paweł II dopiero w 2000 roku. „Jasna Pani”, gdyż dopiero na koniec objawień wyjawia swe imię (jestem Matką Bożą Różańcową), przekazuje pastuszkom niezwykle bogate w treści przesłanie i liczne polecenia. Poczynając od 13 maja w kolejnych miesiącach prosi je, aby codziennie odmawiały różaniec w intencji pokoju, aby przyjmowały cierpienia jako zadośćuczynienie za grzechy i nawrócenie grzeszników, ukazuje im swoje Niepokalane Serce, mówi, że Pan Jezus pragnie, by kult Jej Serca się szerzył, zapowiada wielki cud na zakończenie objawień. Maryja przepowiada dzieciom, że będą musiały wiele wycierpieć lecz łaska Boża ich nie opuści. Z Matką Bożą rozmawia tylko najstarsza Łucja. Ona jedyna z trojga pastuszków widzi, słyszy i może mówić do Maryi. Hiacynta tylko widzi i słyszy, Franciszek zaś jedynie widzi. Podczas pierwszego z objawień 13 maja dzieci są same, w czerwcu towarzyszy im ok. 50 osób, ich liczba stopniowo wrasta by w październiku osiągnąć nawet ok. 70 tys. przybyszów z całej Portugalii.

Czytaj dalej →

„Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój”( Ef 4,3)

Drodzy Diecezjanie!

Dzieje naszego Kościoła, a także naszej Ojczyzny, obfitują w niezwykłe wydarzenia. Wśród nich są krzepiące i podnoszące ducha, takie jak odzyskanie niepodległości w 1918 r., czy wybór naszego Rodaka na Stolicę św. Piotra. W perspektywie bieżącego roku wspominamy „cud nad Wisłą”, wyrażając przekonanie o niezwykłej interwencji Bożej w dzieje naszej Ojczyzny. Wśród wielu refleksji i spostrzeżeń czynionych przy okazji podniosłych, ale niekiedy także tragicznych wydarzeń, pojawia się myśl o jednoczeniu się mieszkańców naszej Ojczyzny w ważnych i trudnych chwilach dziejowych. Z kolei bólem napełnia nas myśl o niewykorzystanych okazjach, które mogły w historii zaowocować powodzeniem, gdybyśmy tylko potrafili zjednoczyć nasze myśli i działania. Nie czas na dokładną analizę wydarzeń z naszej bogatej historii. Warto jednak, mając w świadomości zasady „w jedności siła” oraz „zgoda buduje, niezgoda rujnuje”, popatrzeć na otaczającą nas rzeczywistość, naznaczoną trwającą pandemią.

Oto z jednej strony, nawet pobieżna obserwacja rzeczywistości, odczytywana w perspektywie wiary, jak również dostrzegana – po prostu – obiektywnym osądem rozumu, nakazuje nam wyrazić wdzięczność wielu ludziom i instytucjom, które w czasie zagrożenia epidemicznego ofiarnie służą ludzkiemu życiu oraz starają się czynić naszą codzienność bardziej bezpieczną. Wiele razy, dzięki przekazom medialnym, mogliśmy podziwiać heroiczną postawę personelu medycznego: lekarzy, pielęgniarek, ratowników medycznych, a także innych służb mundurowych, które w imię zleconej im misji i powołania, świadczyły samarytańską pomoc wobec potrzebujących w szpitalach, miejscach izolacji czy osób przebywających na kwarantannie. Dodatkową okazją do wdzięczności jest obchodzony 12 maja Międzynarodowy Dzień Pielęgniarki i Położnej oraz fakt, że bieżący rok (2020) po raz pierwszy w historii został ogłoszony Międzynarodowym Rokiem Pielęgniarki i Położnej. Pamiętajmy o nich, gdyż one teraz ciężko pracują, narażając życie swoje i swoich rodzin na zakażenie, z powodu którego także umierają. Bardzo potrzebują naszego wsparcia, również duchowego!

Doceniamy również i wyrażamy wdzięczność wobec duchownych i osób życia konsekrowanego, którzy w trosce o zbawienie wieczne, podejmowali wiele wysiłków, by docierać do ludzi z orędziem nadziei i ewangelicznym pocieszeniem, oraz – w miarę możliwości – sprawować sakramentalną posługę.

Nie możemy również zapomnieć o wielu siostrach i braciach zakonnych, a także świeckich wolontariuszach, którzy w imię miłości bliźniego, kierowani ewangelicznym miłosierdziem, podjęli posługę wobec chorych i cierpiących, czy to indywidualnie, czy też w ośrodkach, w których potrzebowano wsparcia z racji zachorowań personelu medycznego. Te piękne świadectwa budują jedność wśród wierzących, solidarność narodową i stanowią niezwykłą lekcję braterstwa dla przyszłych pokoleń.

Z drugiej strony, w ostatnim czasie, niewątpliwie trudnym dla nas wszystkich, daje się słyszeć, oprócz wspaniałych głosów ludzkiej solidarności, świadectw życia wiary i przykładów zatroskania o wspólnotę Kościoła, również i głosy krytyki, czy wręcz oskarżeń wysuwanych wobec decyzji władz państwowych czy kościelnych. Szanujemy głos każdego obywatela i wierzącego. Jednak czasami można odnieść wrażenie, że nachalne ataki krytyki i nawoływanie do działań sprzecznych z zaleceniami władz kościelnych i państwowych, nie mają wiele wspólnego z chęcią budowania jedności w tych trudnych i wzywających nas do solidarności czasach. Czy nie zastanawialiśmy się nad tym, że szatan, jako ojciec kłamstwa, może zechcieć nas podzielić? Przecież nie jesteśmy teraz wolni od pokus, w tym pokusy reformowania Kościoła i hierarchów. Każdy kapłan, biskup, odpowiedzialny członek rodziny, czuje się zatroskany o powierzony mu Lud, wspólnotę domu, z którą żyje na ziemi i pielgrzymuje drogą zbawienia. Jak poucza nas święty Paweł: „A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości” (Ef 4,1-2).

Z przykrością odnotowujemy również informacje o piętnowaniu osób chorych na koronawirusa, przebywających w izolacji i na kwarantannie, czy też niekiedy o odcinaniu się od posługi personelu medycznego. Trzeba zdecydowanie potępić tego rodzaju osądy, konfabulacje, kłamliwe pomówienia czy wręcz wyrażane wobec tych osób represje. Nie wolno nam zapominać, że służby pomocowe ratują nasze życie i poświęcają się na rzecz innych, zawsze kosztem własnego zdrowia oraz często kosztem wielotygodniowej rozłąki z własnymi rodzinami. Chorzy zaś, czy osoby przebywające na kwarantannie, niosą krzyż cierpienia, bólu, samotności i niepewności jutra. Chrześcijańska postawa domaga się więc od nas gestów Weroniki i Szymona Cyrenejczyka, a nie krzykliwych głosów podejrzeń czy osądów. Postarajmy się bronić i wspierać w każdy możliwy sposób zarówno tych, którzy pracują na rzecz chorych, jak i ludzi doświadczonych chorobą lub izolacją. Zwracamy się za św. Pawłem z apelem, który jednocześnie stanowi dla nas wszystkich chrześcijańskie i ogólnoludzkie zadanie: „Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój” (Ef 4,3).

Jako biskupi metropolii przemyskiej, prosimy Was wszystkich o jedność i solidarność. Zaprzestańmy bezpodstawnych słów oskarżeń i krzywdzących opinii. Przestańmy szerzyć w umysłach wierzących zamęt, który nikomu i niczemu nie służy.

Spróbujmy się jednoczyć w modlitwie i w tęsknocie za życiem sakramentalnym, a więc za źródłem Bożej łaski. Niech obce nam będą podziały, krytykanctwo, manipulowanie ludzkimi dramatami czy piętnowanie tych, którzy ofiarnie służą naszym obywatelom.

Jeśli trudno nam przeżywać pewne wydarzenia, zgadzać się z przyjętymi zasadami, zarówno państwowymi, jak i kościelnymi, wołajmy o dary Ducha Świętego, który jest Duchem Prawdy i Jedności. Nie ulegajmy emocjom, sądom, domniemaniom, teoriom spiskowym. Skupmy się na wierze w obecność Boga pośród nas, wszak stał się Emmanuelem – Bogiem z nami. Korzystajmy z możliwości jakie dają nam otwarte kościoły włączając się do modlitwy adoracyjnej oraz do udziału w niedzielnej Eucharystii, która jest sakramentem jedności. Chrystus czeka na nas w sakramentach, w tabernakulach naszych świątyń, ale… czeka również na nas w naszych domach, rodzinach, zakładach pracy, w cierpiącym człowieku – naszym bliźnim. Jako Zmartwychwstały przynosi nam pokój i pojednanie. Trwajmy więc w jedności, braterstwie, chrześcijańskiej solidarności i pomocy. Budujmy mosty, a nie mury!

Dołóżmy starań, aby „zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój” (Ef 4,3).

Maryja, Matka Kościoła, gromadząca Uczniów Pana w Wieczerniku, tak bardzo czczona w naszych maryjnych sanktuariach jako Łaskawa w konkatedrze w Lubaczowie, Pani Rzeszowska i Jackowa w Przemyślu, niech uczy nas jedności z Bogiem i bliźnimi.

Z serca Wam wszystkim błogosławimy: w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

✠Marian Rojek – Biskup Zamojsko-Lubaczowski
✠Jan Wątroba – Biskup Rzeszowski
✠Adam Szal – Arcybiskup Metropolita Przemyski

Przemyśl, Rzeszów, Zamość 8 maja 2020 r.

W pierwszą sobotę, 2 maja 2020 r., w Bazylice Archikatedralnej w Przemyślu odbyły się święcenia biskupie ks. prał. Krzysztofa Chudzio, proboszcza parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Jasienicy Rosielnej, którego papież Franciszek mianował biskupem pomocniczym archidiecezji przemyskiej

Uroczystej Eucharystii połączonej z udzieleniem święceń biskupich przewodniczył abp Adam Szal, metropolita przemyski. Ksiądz Arcybiskup w słowach wprowadzenia zaznaczył, że udzielane święcenia biskupie są niezwykłe w scenerii panującej w świecie epidemii, a pomimo tych trudnych okoliczności Kościół jest, nadal żyje i idzie z wysiłkiem, by zbawiać ludzi – głosić słowo Boże i sprawować sakramenty.

Po odczytanej Ewangelii od przywołania mocy Ducha Świętego, przedstawienia elekta i potwierdzenia jego wyboru, rozpoczął się obrzęd święceń biskupich. Ks. prał. Bartosz Rajnowski, kanclerz Kurii Metropolitalnej w Przemyślu odczytał nominację Stolicę Apostolskiej.

Następnie w homilii Ksiądz Arcybiskup Adam Szal podkreślił istotę Objawienia Bożego, które odkrywa przed człowiekiem, jak wierny i miłosierny jest sam Bóg. Tę prawdę o Bogu odkryła Maryja – patronka dnia dzisiejszego, – która w postawie wierności Bogu otworzyła się na łaskę Jego miłosierdzia. Metropolita Przemyski rozważając o wierności i miłosierdziu Boga złożył także życzenia Biskupowi Nominatowi: <Niech miłość i wierność cię strzeże; przymocuj je sobie do szyi, na tablicy serca je zapisz, a znajdziesz życzliwość i łaskę w oczach Boga i ludzi> (Prz 3,3-4) Księże Biskupie Krzysztofie! Pamiętaj, że Pan Bóg obiecuje zbawienie tym, którzy są mu wierni i którzy ufają w Jego Miłosierdzie. Mówił o tym Chrystus, uprzedzając uczniów o niełatwym ich życiu: <Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony> (Mt 10,22; Mk 13,13). Bądź więc wierny Panu Bogu, a On zajmie się Tobą. Ciebie odszukał Duch Święty spośród prezbiterium przemyskiego i zaufał Ci, licząc na Twoją wierną, godną i pełną miłości służbę Kościołowi przemyskiemu. Bądź w tej służbie również wytrwały jak Maryja i cierpliwie umacniaj wiarę, tych do których trafisz z biskupią posługą. Ucz ich o potrzebie zawierzenia się Bożemu Miłosierdziu. Bądź jako biskup człowiekiem dobrym, roztropnym, rzetelnym, konsekwentnym. Zawsze pamiętaj, że wierność i miłość miłosierna budują i umacniają Kościół święty. Dziś… wpatruj się w serce Maryi, Jemu ufaj i swoje serce kształtuj na wzór Serca Bożego i Niepokalanego Serca Maryi! 

Po homilii rozpoczął się dialog pomiędzy głównym konsekratorem a elektem do święceń, dotyczący wypełniania zadań urzędu apostolskiego. Z kolei przy śpiewie litanijnym i wzywaniem wstawiennictwa świętych Nominat w postawie leżącej żarliwie modlił się przed przyjęciem łaski płynącej ze święceń. Następnie miał miejsce najważniejszy moment święceń – włożenie rąk i modlitwa konsekracyjna. Współkonsekratorami podczas obrzędu święceń byli: abp Józef Michalik, arcybiskup senior archidiecezji przemyskiej i jej biskup pomocniczy Stanisław Jamrozek. Na zakończenie obrzędu Arcybiskup namaścił olejem krzyżma głowę Biskupa Krzysztofa, przekazał księgę Ewangelii, aby głosił słowo Boże z całą cierpliwością i umiejętnością oraz wręczył insygnia pasterskiego posługiwania: pierścień, mitrę i pastorał.

Na uroczystość święceń biskupich listy gratulacyjne nadesłali m.in.: Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Salvatore Pennacchio, Przewodniczący Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki, Prezydent Rzeczypospolitej Polski Andrzej Duda. Z kolei w imieniu prezbiterium przemyskiego głos zabrał Dziekan Dekanatu Domaradzkiego ks. Tadeusz Pikor, a następnie w imieniu wiernych całej archidiecezji – Prezes Akcji Katolickiej Danuta Figiela. Słowo pozdrowienia i życzeń przekazali również abp Eugeniusz Popowicz, Metropolita Przemysko-Warszawski Kościoła Greckokatolickiego w Polsce oraz bp Jan Niemiec, biskup pomocniczy diecezji kamieniecko-podolskiej na Ukrainie.

Na zakończenie słowo do zgromadzonych w Archikatedrze i uczestniczących przez media w uroczystości święceń skierował nowowyświęcony ks. bp Krzysztof Chudzio. Zachęcamy do obejrzenia transmisji Mszy św. z udzieleniem święceń biskupich.

Czytaj dalej →