Błogosławiony ksiądz Jan Wojciech Balicki, którego liturgiczne wspomnienie przypada 24 października, urodził się 25 stycznia 1869 roku w Staromieściu k/Rzeszowa. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w Rzeszowie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Tam przyjął święcenia kapłańskie 2 lipca 1892 roku. Po krótkich wakacjach w rodzinnej Świlczy 13 sierpnia 1892 roku otrzymał pierwsze skierowanie do pracy jako wikariusz w parafii Polna (wówczas parafia Polna należała do diecezji przemyskiej, obecnie diecezja tarnowska, dekanat Grybów). Ksiądz Jan od samego początku całym sercem zaangażował się w pracę duszpasterską. W niedługim czasie wieść o niezwykłym kapłanie – kaznodziei rozeszła się po okolicy. Kazania i apostolstwo przynosiły owoce w postaci zobowiązań parafian do trzeźwości. Ksiądz Jan Balicki to także niezwykły spowiednik. Jego konfesjonał był oblegany przez ludzi z dalekich stron. Gdy ktoś przez długie lata nie chodził do spowiedzi, on sam do niego szedł i prosił dopóki zbłąkanego nie sprowadził na drogę poprawy. Wierni dostrzegali jego niezwykłą pobożność i miłosierdzie. Sam będąc ubogim dzielił się z potrzebującymi.
Ksiądz Jan Balicki pracował w Polnej 15 miesięcy, a następnie został skierowany na studia specjalistyczne do Rzymu. Po powrocie do diecezji był wykładowcą w Seminarium Duchownym w Przemyślu, a później jego rektorem.
Zmarł w Przemyślu 15 marca 1948 roku. Papież Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 18 sierpnia 2002 roku na Błoniach Krakowskich. Jego relikwie spoczywają w Archikatedrze Przemyskiej. Zachęcamy do obejrzenia krótkiego filmu pt. „Kształt życia”, przygotowanego przez kleryków Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Film ten w przystępny sposób pomaga poznać osobę bł. ks. Jana, a także ukazuje związane z nim miejsca.

Przemyśl, 16 października 2020 r.

DEKRET

W związku z nasilającą się pandemią w Polsce i wprowadzeniem nowych obostrzeń, dotyczących także uczestnictwa wiernych w nabożeństwach i Mszach Świętych, odprawianych w kościołach i kaplicach, zarządzam, co następuje:

2. Mając na uwadze ograniczenia dotyczące liczby uczestników zgromadzeń religijnych dla wiernych przebywających w tzw. „strefie żółtej” (1 osoba na 4m²) i w „strefie czerwonej” (1 osoba na 7 m²), zgodnie z kan. 87 § 1, 1245 i kan. 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego udzielam ogólnej dyspensy od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej, począwszy od niedzieli 18 października br., osobom przebywających w takich strefach w okresie ich obowiązywania.Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy niedzielnej we wskazanym czasie nie jest grzechem. Jednocześnie zachęcam, aby osoby korzystające z dyspensy trwały na osobistej i rodzinnej modlitwie. Zachęcam szczególnie do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła poprzez transmisje radiowe w Radiu FARA oraz za pośrednictwem lokalnych i ogólnopolskich rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych.
3. W kościołach i kaplicach należy bezwzględnie przestrzegać wszystkich obowiązujących zasad reżimu sanitarnego. Przypominamy również, że maseczek lub przyłbic zakrywających nos i usta, zobowiązani są używać:
   – wierni uczestniczący w liturgii, chyba że mają wymagane zwolnienie,
   – pracownicy kościelni w sytuacjach kontaktu z innymi osobami
   – służba liturgiczna podczas liturgii i przygotowania do niej, z wyjątkiem diakona, lektora i psalmisty w momentach czytania lub śpiewu.

   Maseczek lub przyłbic mają ponadto używać celebrans i koncelebransi, podczas rozdawania Komunii św. i procesji przez świątynię.

Zachęcam do intensywnej modlitwy w intencji ustania pandemii, a także w intencjach chorych i personelu medycznego oraz służb ratowniczych.

Z serca wszystkim błogosławię

✠ Adam Szal
Metropolita Przemyski

Program adopcji na odległość, nazywanej też Adopcją Serca, prowadzą polscy pallotyni za pośrednictwem Pallotyńskiego Sekretariatu Misyjnego. Jest to niezwykłe dzieło pomocy dzieciom żyjącym w krajach misyjnych.
Początki Adopcji Serca łączą się z tragiczną wojną domową, która rozegrała się w Rwandzie w latach 1994-1996, pozbawiając życia ponad dwa miliony osób. Najbardziej skrzywdzone zostały osierocone dzieci, będące ofiarami wojny. Do tych dzieci dołączyły kolejne.

Głównym celem Adopcji Serca jest zapewnienie dziecku podstawowych środków do życia. Rwanda, Demokratyczna Republika Konga, Wybrzeże Kości Słoniowej, Zambia, Kamerun i Brazylia – to kraje z tysiącami dzieci potrzebującymi szczególnej pomocy. Włączając się w Pallotyńską Adopcję Serca, również nasza parafia otacza troską materialną i duchową konkretne, znane z imienia i nazwiska dzieci z Kamerunu, pozbawione środków do godnego życia. Zbliżająca się Niedziela Misyjna (18 października) jest dobrą okazją, aby lepiej poznać te dzieci oraz ich sytuacje rodzinne. Oto one:

Imię: Loic

Nazwisko: MobilapokamYam

Data urodzenia: 06.07.2010

Klasa: „0”

Miejscowość:Balengou

Plemię: Bamileke

Ilość braci: 2

Ilość sióstr: 2

Ich wiek: 2, 4, 11, 13 lat

Miejsce w rodzinie: Trzeci

Informacje dodatkowe o dziecku: Rodzice utrzymują się z uprawy pola. Środki otrzymywane ze sprzedaży plonów nie są wystarczające na posłanie dzieci do szkoły katolickiej. Rodzice korzystają z pomocy dziadków. Chcieliby zapewnić dzieciom chrześcijańskie wychowanie.

Imię: AngeMerveille

Nazwisko: NdagangMondo

Data urodzenia: 18.09.2010 r.

Klasa: „0”

Miejscowość: Balengou

Plemię: Bamileke

Ilość braci: 2

Ilość sióstr: 2

Ich wiek: 15, 10, 6 i 5 lat

Miejsce w rodzinie: Czwarta

Informacje dodatkowe o dziecku: Matka samotnie wychowuje dzieci, utrzymuje się z pracy w polu. Ojciec porzucił rodzinę.

Imię: Beni Clement

Nazwisko: Tchuija

Data urodzenia: 02.01.2012

Klasa: „0”

Miejscowość:Balengou

Plemię: Bamileke

Ilość braci: 1

Ilość sióstr: 2

Ich wiek: 9 miesięcy (bliźnięta), 3 lata

Sakramenty: Nie otrzymał sakramentów, matka wyraża zgodę na katechezę przygotowującą do sakramentów.

Miejsce w rodzinie: Pierwszy

Informacje dodatkowe o dziecku: Dziecko pochodzi z niepełnej rodziny. Ojciec nie interesuje się chłopcem. Matka jest epileptyczką, zajmuje się dziećmi z pomocą rodziny. Mieszka ze swoimi rodzicami. Nie stać jej na opłacenie szkoły katolickiej, prosi o wsparcie.

Imię: Victor Ivan

Nazwisko: Njanpouat

Data urodzenia: 16.04.2012

Klasa: 1

Miejscowość:Balengou

Plemię: Bamileke

Ilość braci: 1

Ilość sióstr: –

Ich wiek: 3 lata

Sakramenty: Nie otrzymał sakramentów, matka wyraża zgodę na katechezę przygotowującą do sakramentów.

Miejsce w rodzinie: Pierwszy

Informacje dodatkowe o dziecku: Ojciec dziecka po przebytej chorobie został sparaliżowany. Domem i dziećmi zajmuje się głównie matka, korzystając z pomocy rodziny. Proszą o wsparcie finansowe.

Imię: Leadride Chantal

Nazwisko: MbatchouMougang

Data urodzenia: 15.04.2015

Klasa: Przedszkole

Miejscowość:Balengou

Plemię: Bamileke

Ilość braci: 3

Ilość sióstr: 1

Ich wiek: 16, 9, 7, 3 lata

Sakramenty: Nie otrzymała sakramentów, matka wyraża zgodę na katechezę przygotowującą do sakramentów.

Miejsce w rodzinie: Piąta

Informacje dodatkowe o dziecku: Rodzina wielodzietna. Ojciec pracuje dorywczo w swoim zawodzie jako stolarz, głównie utrzymują się z rolnictwa. Proszą o wsparcie finansowe w opłaceniu szkoły katolickiej.

Imię: Lesley Brandon

Nazwisko: NjiowoNgongang

Data urodzenia: 19.06.2016

Klasa: Przedszkole

Miejscowość:Balengou

Plemię: Bamileke

Ilość braci: 1

Ilość sióstr: –

Ich wiek: 2 lata

Sakramenty: Nie otrzymał sakramentów, rodzice wyrażają zgodę na katechezę przygotowującą do sakramentów.

Miejsce w rodzinie: Pierwszy

Informacje dodatkowe o dziecku: Rodzina utrzymuje się z uprawy pola. Prosi o wsparcie finansowe, aby zapewnić synom edukację w szkole katolickiej

Biskupie zawołanie Karola Wojtyły „Totus Tuus” (Cały Twój) będzie hasłem tegorocznego XX Dnia Papieskiego, który przypadnie w niedzielę 11 października. – Chcemy, aby to hasło było formą syntezy pontyfikatu Jana Pawła II – powiedział w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski kard. Kazimierz Nycz, przewodniczący Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która jest organizatorem corocznych obchodów.

Każdego roku, w niedzielę poprzedzającą rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową, w całej Polsce oraz środowiskach polonijnych obchodzony jest Dzień Papieski, podczas którego przypominana jest postać i nauczanie św. Jana Pawła II. Dzień Papieski co roku ma swoje hasło, wskazujące na istotny obszar papieskiego nauczania. W tym roku, gdy przypada 100. rocznica urodzin Karola Wojtyły, hasłem Dnia Papieskiego będą słowa biskupiego zawołania Jana Pawła II – „Totus Tuus” (Cały Twój).

-Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” wchodzi w 20. rok swojej działalności. W poprzednich latach różne hasła odnosiły się szczegółowo do nauczania papieskiego. W tym roku chcemy, aby „Totus Tuus” było hasłem syntetyzującym pontyfikat Jana Pawła II. W tym haśle zawiera się to wszystko, co on chciał nam powiedzieć – powiedział kard. Kazimierz Nycz, przewodniczący Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”.

Biskupie hasło wyrażało przywiązanie przyszłego papieża do pobożności maryjnej i towarzyszyło mu przez całe życie. Słowa te, widoczne w papieskim herbie, były związane z dojrzałym życiem papieża i wyrażały jego postawę wobec Boga i Maryi, a w konsekwencji do człowieka i całego świata. Życie św. Jana Pawła II było coraz pełniejszą realizacją zawierzenia Bogu przez Maryję.

Czytaj dalej →

Rozpoczął się październik. Jest on tradycyjnie poświęcony modlitwie różańcowej. Skąd pochodzi ten zwyczaj i jakie są początki modlitwy różańcowej?

Zwyczaj powtarzania pewnej ilości modlitw odliczanych dla ułatwienia przy pomocy sznurka z koralikami czy węzełkami był i jest spotykany w wielu religiach.
Pierwsi pustelnicy wyznaczali sobie do codziennego odmawiania pewne ilości modlitw. Ułatwiali to sobie, posługując się sznurkami z węzełkami lub sznurkami z pętelkami lub kawałkami drewna. Taki różaniec podobno posiadał św. Pachomiusz i św. Benedykt z Nursji.
Najstarszy z zachowanych różańców pochodzi z XII w. Sznur składał się ze 158 paciorków. Na modlitwę różańcową, którą odmawiamy dzisiaj, składa się Credo, Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu… Najpiękniejszą i najstarszą modlitwą chrześcijan jest Modlitwa Pańska, której nauczył sam Jezus. Pierwsze reguły zakonne zobowiązywały mnichów do wielokrotnego powtarzania jej w ciągu dnia. Tak ułożone modlitwy nazwano Psałterzem Braci. Również od pierwszych wieków chrześcijaństwo dostrzegało wielką wartość modlitwy do Najświętszej Maryi Panny. Od XII w. w Kościele Katolickim rozpowszechnił się zwyczaj odmawiana Pozdrowienia anielskiego. Modlitwa początkowo składała się jedynie ze słów „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”. Z czasem zaczęto dodawać słowa św. Elżbiety i inne słowa. Epidemie czarnej śmierci, szalejące w średniowieczu, spowodowały, że do pozdrowienia dołączono prośbę do Maryi o modlitwę: „za nas grzesznych teraz i w godzinę śmierci naszej”. Często zdarzało się, że odmawiano po 100 razy Zdrowaś Maryjo, między innymi na pamiątkę dzieła stworzenia. Obecna forma „Pozdrowienia anielskiego” ukształtowała się ostatecznie w XV w. Z czasem do modlitwy Ojcze nasz zaczęto dodawać Zdrowaś Maryjo. Te dwie najpopularniejsze w Kościele modlitwy dały początek modlitwie różańcowej.

Skąd wzięła się nazwa różaniec?

Jedno z wyjaśnień podaje, iż nazwa „różaniec” wywodzi się od św. Dominika, uważanego powszechnie za ojca różańca. Legenda głosi że Matka Boża objawiła się Dominikowi i poleciła mu, aby odmawiał Psałterz Najświętszej Maryi Panny, czyli modlitwy złożonej ze 150 Zdrowaś Maryjo i 15 Ojcze nasz. Dominik posłuchał Maryi, głosił słowo i przeplatał je rozważaniem połączonym z odmawianiem różańca. Tyle legenda.
W czasach św. Dominika było powszechnym zwyczajem dopatrywać się związków między światem duchowym i materialnym. Świat stworzony uważano za księgę opowiadającą o Bogu. W przyrodzie dopatrywano się znaków rzeczywistości duchowych. Uprzywilejowane pod tym względem były kwiaty. Osobom ukochanym nadawano nazwy kwiatów, a także często określano cechy ludzi przez porównanie do kwiatów, np. czystość symbolizowała lilia lub róża. Praktyki pobożne też traktowano jako duchowe kwiaty. Odmawianie Psałterza Najświętszej Maryi Panny porównywano do ofiarowania Matce Bożej 150 róż, dlatego tę modlitwę nazwano „wieńcem z róż”, czyli różańcem. Dominik Alamus a la Roche ustalił liczbę 150 modlitw Zdrowaś Maryjo na wzór Księgi Psalmów, które podzielił na dziesiątki, każda przeplatana modlitwą Ojcze nasz. Z czasem zaczęto łączyć odmawianie modlitwy z rozważaniem tajemnic z życia Chrystusa i Maryi. W wieku XVI ostatecznie ustalono 15 tajemnic, podzielonych na 3 części (radosne, bolesne i chwalebne). Tak było do roku 2002, kiedy to św. Jan Paweł II dodał część IV różańca świętego – tajemnice światła.
Dzisiaj modlitwa różańcowa jest jedną z najpopularniejszych modlitw Kościoła. Zna ją każdy katolik. Jest bowiem modlitwą prostą. Można ją odmawiać w każdym czasie i na każdym miejscu. Papież Pius V ustanowił święto Matki Bożej Różańcowej 7 października w 1571 r. Leon XIII polecił odmawianie różańca przez cały miesiąc październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo Różańca Świętego, módl się za nami”. Również objawienia Najświętszej Maryi Panny przyczyniły się do rozpowszechnienia tej modlitwy. Tak było np. w Lourdes, w Fatimie, Meksyku czy Gietrzwałdzie i wielu innych miejscach.

29 września obchodzimy święto Świętych Archaniołów: Michała, Rafała i Gabriela, którym Bóg powierzył specjalne misje wobec ludzi. Archaniołowie nigdy nie byli ludźmi, jednak zaliczani są do świętych. W początkach chrześcijaństwa zbyt pochopnie oddawano cześć siedmiu Archaniołom, wymienianym w apokryfach. Synody w Laodycei (361 r.) i w Rzymie (492 r. i 745 r.) zezwoliły, by otoczyć kultem liturgicznym tylko św. Michała, św. Gabriela i św. Rafała, ponieważ tylko o tych Archaniołach mamy wyraźne świadectwo w Piśmie Świętym.

Imiona Archaniołów wskazują na ich powiązanie z Bogiem. Określają również istotę misji pełnionej przez nich z woli Bożej. Michał – z hebrajskiego znaczy  „któż jak Bóg” (tzn. któż może równać się z Bogiem?). Imię Gabriel tłumaczone jest wiec jako „mąż Boży”, „wojownik Boży”. Rafał to również imię pochodzenia hebrajskiego i oznacza „Bóg uzdrawia”, „Bóg uleczył”.

Pierwsze miejsce wśród Archaniołów ma Michał. Według tradycji chrześcijańskiej i żydowskiej, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i skłonił do buntu część aniołów, wówczas św. Michał miał wystąpić jako pierwszy przeciwko niemu z okrzykiem „któż jak Bóg!”. Na kartach Pisma Świętego – Starego i Nowego Testamentu – wymieniany jest pięciokrotnie, w Księdze Daniela nazwany jest „jednym z przedniejszych książąt nieba” (Dn 13, 21) oraz obrońcą ludu izraelskiego (Dn 12, 1). Św. Jan w Apokalipsie określa go jako stojącego na czele duchów niebieskich i walczącego z szatanem (Ap 12, 7), św. Juda Apostoł twierdzi, że właśnie św. Michałowi zostało zlecone, aby strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci. Św. Michał pojawia się w piśmiennictwie wczesnochrześcijańskim. Uchodzi tam za księcia aniołów, Archanioła, któremu Bóg powierzył zadania wymagające szczególnej siły. Wstawia się za ludźmi u Boga, stoi przy umierających, a potem towarzyszy duszom w drodze do nieba. Przedstawia się go jako rycerza z mieczem we wzniesionej prawej ręce, w zbroi, z oszczepem, z pokonanym i związanym szatanem w postaci smoka u stóp, na tarczy napis łaciński: Quis ut Deus – „Któż jak Bóg”.
Archanioł Gabriel w Starym Testamencie występuje dwa razy. Raz tłumaczy prorokowi Danielowi sens wizji o baranie i koźle (Dn 8, 13-26), za drugim razem wyjaśnia Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach-latach (Dn 8, 13–26; 29,10; Jr 25, 11n). W Nowym Testamencie Gabriel uważany jest za szczególnego opiekuna Świętej Rodziny. Najpierw powiadomił Zachariasza o narodzinach Jana Chrzciciela, potem zwiastował Najświętszej Maryi Pannie narodzenie Pana Jezusa. Wydarzenia te opisał św. Łukasz (Łk 1, 1-80). To Gabriel pojawił się również w snach św. Józefa, powiadamiając go najpierw o macierzyństwie Maryi, potem ostrzegając przed Herodem (Mt 2, 13) i wreszcie nakazując mu wrócić do Nazaretu (Mt 2, 19–20). Zapewne św. Gabriel był obecny przy zmartwychwstaniu Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) oraz przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10). Najczęściej przedstawiany jest jako młodzieniec w białych szatach, ze skrzydłami, w scenie Zwiastowania.

Archanioł Rafał znany jest przede wszystkim z Księgi Tobiasza, w której czytamy, jaką opieką otoczył Tobiasza w czasie podróży do Persji, a po powrocie do domu wyjawił Tobiaszowi i jego ojcu, kim jest: „Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański” (Tb 12, 15).
Archanioł Rafał czczony jest jako patron chorych, pielgrzymów i podróżnych oraz aptekarzy, górników, dekarzy, marynarzy, emigrantów, wzywany w przypadku choroby oczu i zarazy. Pod koniec średniowiecza zaczęto uważać Rafała za opiekuna podróżnych. Jest przedstawiany najczęściej jako Anioł Stróż czuwający nad krokami ludzi. Prośmy Boga, aby Ten, który z podziwu godną mądrością wyznacza obowiązki aniołom i ludziom, sprawił łaskawie, aby na ziemi strzegli naszego życia aniołowie, którzy w niebie zawsze pełnią służbą przed Nim.

21 września obchodzimy święto św. Mateusza, jednego z dwunastu Apostołów, autora pierwszej Ewangelii. Imię Mateusz oznacza „dar Boga” . W Ewangelii św. Marka Mateusz – celnik nosi też drugie semickie imię Lewi, syn Alfeusza (Mk 2, 14-17), podobnie w Ewangelii św. Łukasza ( Łk 5, 27 32). Imię Lewi było znane w Starym Testamencie, ponieważ tak nazywał się syn Jakuba i Lei (Rdz 29, 34; 49, 5).

Mateusz był celnikiem galilejskim pracującym w Kafarnaum. Do jego obowiązków należało pobieranie cła i podatków za przejazd i przewóz towarów przez jezioro Genezaret. Jako celnik, był znienawidzony przez współziomków, ponieważ ściągał pieniądze od swych rodaków na rzecz okupantów – w ówczesnym czasie – Rzymian. Celnicy znani byli z tego, że nieuczciwie czerpali korzyści z zajmowanego stanowiska, Traktowano ich na równi z grzesznikami i poganami, a ten, kto z nimi przebywał, stawał się nieczysty i musiał poddać się obmyciom rytualnym.

Tymczasem został powołany przez Chrystusa z grona najmniej szanowanej warstwy ówczesnego społeczeństwa żydowskiego, wprost od jego „warsztatu pracy” w Kafarnaum. Pewnego razu Pan Jezus, przechodząc nad jeziorem Genezaret, „zobaczył celnika imieniem Lewi, siedzącego w komorze celnej. Rzekł do niego: ´Pójdź za Mną!´. On zostawił wszystko, wstał i poszedł za Nim” (Łk 5, 27-28). Mateusz nawrócony i uszczęśliwiony przygotował w swoim domu ucztę dla Mistrza i Jego uczniów. Zaprosił na nią również celników i współpracowników. „Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie i mówili do Jego uczniów: ´Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?´ Lecz Jezus im odpowiedział: ´Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych lecz grzeszników´” ( Łk 5, 29-32, por. Mt 9, 9-13).

Czytaj dalej →

Ojciec Pio z Pietrelciny, którego Kościół wspomina 23 września, to  jeden z najpopularniejszych świętych w całej historii Kościoła. urodził się w Pietrelcinie (na południu Włoch) 25 maja 1887 r. jako Francesco Forgione. Już w dzieciństwie szukał samotności i często oddawał się modlitwie i rozmyślaniu. Gdy miał 5 lat, objawił mu się po raz pierwszy Jezus. W wieku 16 lat przyjął habit kapucyński i otrzymał zakonne imię Pio. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne. W 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie. Już wtedy od dawna miał poważne problemy ze zdrowiem. Po kilku latach kapłaństwa został powołany do wojska. Ze służby został zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Pod koniec lipca 1916 r. przybył do San Giovanni Rotondo i tam przebywał aż do śmierci. Był kierownikiem duchowym młodych zakonników.

20 września 1918 r. podczas modlitwy przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego Ojciec Pio otrzymał stygmaty. Na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się otwarte rany – znaki męki Jezusa. Wkrótce do San Giovanni Rotondo zaczęły przybywać rzesze pielgrzymów i dziennikarzy, którzy chcieli zobaczyć niezwykłego kapucyna. Stygmaty i mistyczne doświadczenia Ojca Pio były także przedmiotem wnikliwych badań ze strony Kościoła. W związku z nimi Ojciec Pio na 2 lata otrzymał zakaz publicznego sprawowania Eucharystii i spowiadania wiernych. Sam zakonnik przyjął tę decyzję z wielkim spokojem. Po wydaniu opinii przez doktora Festę, który uznał, że stygmatyczne rany nie są wytłumaczalne z punktu widzenia nauki, Ojciec Pio mógł ponownie publicznie sprawować sakramenty.

Czytaj dalej →